10:12 / 12-01-2025
Mülkləri yanğında kül oldu
Allah rəhmət eyləsin

  SƏNSİZ  BU DÜNYADA YAŞAMAQ OLMUR… 

 
Həyat o qədər qısadır ki, bəzən nə vaxt başa çatdığından belə xəbərin olmur. Səhəri axşam, axşamı səhər edə-edə bir da baxırsan ki, ömrün ağsaqqal çağındasan. Əslində insanın özü-özündən heç bir zaman xəbəri olmur, elə bilir ki, elə 20 yaşındakı kimi cavandır. Başqalarının gözündə isə insan necə dəyişdiyinin şahidi olur. Mənə elə gəlirdi ki, mənim saçalarıma heç vaxt dən düşməyəcək. Çünki gözlərimin qarşısında ağ saçları ilə uca bir dağı xatırlatan atam vardı. Danılmaz həqiqətdir ki,   ata olan yerdə sən həmişə özünü uşaq sayırsan, ata danışanda susursan, lap 50 yaşın olsa belə. Ata bu dünyada mən deyərdim ki, uca bir dağdır, başı qarlı, ıtıyi yaşıl, ətrafı gül-çiçəklə sarılmış bir dağ. Bax bu dağın kölgəsi ömrü boyu övladlarının üzərində olur, onları dərddən, bəladan qoruyur.
Bəzən uşaq vaxtı yoldaşlarımız arasında anası dünyasını dəyişən uşaqlara “yetim” deyə səslənərdik. Mən indi başa düşürəm ki, təkcə anası ölənə yox, elə atası ölən də yetimmiş, bax elə bu dəqiqə mənim kimi.

Yaman darıxıram səninçün ata,
Başımı dizinə qoymağım gəlir.
Körpə uşaq kimi sarılıb sənə,
Həsrətin gözünü oymağım gəlir.

Satılsaydı həyat omür-gün,
Qanım bahasına alardım Ata.
Olsaydı ömurdən ömürə hədiyyə, 
Ömrümdən ömrunə verərdim Ata.

Anamın dünyadan köçdüyü gün nə qədər ağır, acı olsa da, atamın dünyadan köçdüyü gün ondan da ağır oldu. Dörd tərəfimə baxıram, bir zamanlar getdiyimiz yollara mayak kimi işıq salan atam, indi yoxdur, evə bir az gec gələndə pəncərənin önündə əllərini qoynuna qoyan anam yoxdur. Bax bu an, bu saat elə mən də yoxam. Gözlərimi oturduğu stola zilləyirəm, hər qapı döyüləndə atam gəldi deyə ürəyimdən keçirdiyim sevincin yerini indi kədər alıb. Bəzən elə ağlamaq istəyirəm, elə fəryad eləmək istəyirəm. İlahi, atamı sən mənə qaytar deyə. Həqiqət budur ki, atamın getdiyi yerdən hələ qayıdan olmayıb. Kaş belə bir şansımız olaydı.
Atam Hümbətov Səfərəli 1988-ci ildə Ermənistan Re
spublikasında köçkün kimi gələndən sonra uzun müddət Bakı şəhərində müəllim, sonralar isə Sumqayıt təhsilində səmərəli fəaliyyət göstərmişdir. Onun bilik verdiyi şagirdlərin sayı-hesabı bilinmir. Hərdən onlar mənə “Mən Səfərəli müəllimin şagirdi olmuşam” deyəndə sevincimin həddi-hüdudu olmur. Atam təkcə şagirdlərinə deyil, elə bizə də öz evində, öz yuvasında dərs keçərdi. Bəli, biz atamdan çox şey öyrəndik: düz danışmağı, mərdanəliyi, haramdan qorunmağı, kimsənin malına göz dikməməyi, yetim malı yeməməməyi, kimsənin yanında gözükölgəli qalmamağı... sərt cavab qaytarmağı...
Atamla bağlı evdə bəzi videomateriallarımız var. O videogörüntülərin birində övladlarını başına yığıb və belə bir arzu edir: “Allahdan sizə var dövlət deyil, ruzi və halal çörək  arzulayıram... Var dövləti çox olan gecələr yata bilmir, çünki  imtahanı, davası çətin olur, halal qazananlar isə rahat yatırlar...



Tək əlac sənsən məndəki dərdə
Balanın derdini ATA bilər də.
Sensiz nece yaşayım bu evdə
ATAsız bir həyat yaman cətindir...

Atasızlıq necədir bilirsiz? Siz onu atasız olanlardan soruşun. Onun yoxluğunda atam belə edərdi, atam bunu sevərdi deməkdi. Atasız olmaq necədir bilirsiz? Mən deyim necədir, o olmaya olmaya onu sevməkdir. Mən atamın oğluyam deməkdir. Sən atan xasiyyətdəsən dediklərində, susub mən onu o qədər çox tanıya bilmədim düşünməkdir. Atasızlıq "Ata" sözünə həsrət qalmaqdır. Atasızlıq necədir bilirsiz? Yatarkən, hardasınız, barı yuxuma gəlin deməkdir. Atasızlıq yarı olmaqdır, həmişə bir boşluğu doldura bilməməkdir. Atasızlıq ad günündə ona gül alıb qəbir üstünə getməkdir,onun oldugu torpağa toxunub onu hiss eləməkdir.Qardaşımın gözündə o yoxluğun izlərini görməkdir atasızlıq. Bəzən simasını belə əziyyətlə xatırlamaqdır atasızlıq, başqasından eşitsəm qınayardım bəlkə də heç xatırlaya bilməmək olar?! Nazını onun qədər kim çəkər ki,o çəkirdi ama oğlumdu deyərək, bax budur onsuzluq. Bağrına basıb saçıma sığal çəkən əlləri axtarmaqdır atasızlıq. Atasızlıq necədir heç bilirsiz, siz onu məndən soruşun. Atasızlıq əslində, atasız qalan andan böyümək deməkdir, uşaqlığını böyük kimi yaşamaq deməkdir.
Insan valideyinləri oləndə böyüyürmüş... Zahirən yox, daxilən! Tək qalırsan çunki, onlarsız qalırsan. Öldülərsə böyüdün deməkdi artıq, uşaqlığını böyük kimi yaşamağa başlayırsan. Onların varlığında hiss eləmədiyin kölgəni dayağı, yoxluğunda hiss eləməyə başlayırsan... Bir böyük iz qalır yaddaşındamı... həyatındamı...yoxsa ürəyindəmi desəm doğru olar heç bilmirəm. Zamanla hər şey düzələcək deyirlər, hec nə duzəlmir, sadəcə öyrəşirsən... bu qədər asan cümlə ilə çətinlik. Düşünürsən daşınırsan, ağlayıb boşalırsan. Amma nə fayda! Deyirlər insan nə yaşında olursa olsun həmişə uşaqdı valideyinləri üçün, düz deyirlər, hələ də körpə kimi ehtiyacım var onlara. Yuxu gördüyündə sevinir insan, real olmasa da real yaşayır, onlarla keçən günlərin xatirində canlanır... yenilənir...

Düz 40 gündür ki, atam bizi tərk edib gedib. Bu 40 gündə mənim 40 saniyə belə yadımdan çıxmayan atam, səninçün elə darıxıram ki! Sən nə qədər ki, həyatdaydın, elə bil dünya doluydu, bu gün elə elə bil dünya boşalıb. Nə yerdə özümə yer tapa bilirəm, nə də göydə. Mən indi başa düşdüm ki, bu dünya səni doldurmurdu, atam, sən özün bu dünyanı doldurudun. İndi boşalan dünyamızı kim dolduracaq, ata. 

İrəli gedirəm yoxdur dönüşüm
Bəlkə də bu səni ən son görüşüm.
Nə sevinc qalıbdı, nə də gülüşüm
Gülüşümü özünlə apardın ata...

Məni görürsənmi hələ bilmirəm
Həsrəti gözümdən silə bilmirəm
Bir durub yanına gələ bilmirəm
Yerişimi özünlə apardın ata...

Ürəyim dönübdü qəm yuvasına
Bir qıfıl vurubdu öz qapısına
Hər kəs ağlayarkən öz yarasına
Bilmirəm mən kimə ağlayım Ata.


Ata yarası qaysaq bağlasa da, sağalmayan bir yaradır. Ana yarası isə heç bir zaman qaysaq bağlamır, eləcə qanayır. Anam Hümbətova Güllər  Mikayıl qızı bu dünyadakı balaları üçün canını verməyə hazır olan milyonlarla analardan biriydi. 

Əzizim qaşı yaxşı,
 Kipriyi, qaşı yaxşı. 
Anam yatan məzarın, 
Torpağı, daşı yaxşı.  



Bəlkə də iki saatdır ki, yazı masamın qarşısında var-gəl edirəm.  izimdəki kədərimi deyim, sevincimi deyim, bilmirəm, ağ kağızlara köçürməyə çalışıram. Ancaq boğazıma yığılan qəhər buna imkan vermir. Gah bulud kimi doluram, gah da ildırıma çevrilib çaxmaq istəyirəm. Gözlərimdən süzülən göz yaşlarımın hər damlasında anamın yoxluğu görünür. Mənə elə gəlirdi ki, atam, anam hər zaman yanımda olacaq. İndi onların yoxluğu ürəyimi göynədir. Bax bu yerdə tək bircə söz demək istəyirəm: yolun düşsə, bu dünyaya bir də gəl.  Ana yoxluğuna inana bilmirəm. Elə bilirəm ki, nə vaxtsa yenidən səninlə qarşılaşacağıq. 

  Sənsiz inanmıram sevinəm güləm,
 Dünyanın sirrini çətin ki, biləm. 
Yığılsa məxluqat, yığılsa aləm, 
Anamı bir daha görə bilmərəm.

Allahdır ömürlər divarın hörən, 
Yoxdur ürəkləri hələlik görən. 
Sinəmdə kök salıb inilti verən. 
Dərd – qəmi haçansa atacağammı? 
Atama, anama çatacağammı?


Mahir Hümbətov,
Yeniazerbaycanheyatı.com informasiya portalının rəhbəri
 


Tarix: 9-07-2021, 21:14 Oxunub: 150


Bölməyə aid digər xəbərlər
29-05-2021, 20:00 Allah rəhmət eyləsin
16-05-2021, 16:00 Şeirlər
19-04-2021, 09:00 Maqsud Maqsudov - 80
7-03-2021, 22:45 Təbrik edirəm!